میگذره

این نیز بگذرد

پس میشه تحملش کنم

وقتی بهانه میاره، دلیل نیار. سعی نکن قانعش کنی. توجیه نکن. سعی نکن ارومش کنی. حتی به مهربونی هم تشویقش نکن. ازش نخواه که بگه تقصیر تو چبه. به نظر او تو مقصر اول و اخری. چون فامیلای تو هستند. هرچند وقتی فانیلای خودش به اون طرز مفتضحانه قالمون گذاشتن هم با من دعوا کرد. 

حرفی نزن. اما محل نگذاشتن هم خطرناکه. حتی همدردی هم عواقب سنگینی داره.

پس چی کار کنم؟؟؟؟؟

شاید مثل اون شب تو راه برگشت به تهران، مسخره بازی گزینه ی خوبی باشه. ولی باید ایده داشته باشم. باید خودمو از ناراحتیِ تلخیِ او دربیارم تا بتونم شوخی کنم. 

مسخره بازی اون موقع جواب نداد، ولی بعدها متوجه شدم که خوشش اومده. 

خدایا خیلی خوبه که تو هستی. حاضر و ناظر و عادل و قاضی.

خدایا تو ازم راضی باش.