حاسبوا

در طول روز جملاتی از حدیث نفس، یا ثبت خاطرات بچه ها با خودم در ذهنم مرور میکنم، اما ثبت؟!! خیر.

وعده میدهم برای شب. شب خسته و خراب به خودم وعده ی بعد از نماز صبح را میدهم برای خلوتی با خودم، و ایضا خدای خودم.

بعد از نماز صبح سه حالت پیش می آید:

یا خسته و داغان نماز خوانده نخوانده به خواب میروم

یا بعد از نماز صدای گریه ی شیرخواهی و مامان خواهی دخترجانم بلند میشود

یا (که بعید است) انقدر کارهای دیگر دارم که فرصت این یکی نمیشود.

نتیجه حرف های نگفتنی تلنبار شده ی نوشته نشده ی بر روی قلبم است،

محاسبه ی نفسی که انجام نمیشود

و دعا و ثنا و مطالعه و درس و بحث هم که هیچ!!

ساعت 1 و بیست دقیقه بامداد و کلاغی قارقار میکند. خیر است ان شاالله.