صبر

بیا ره توشه برداریم

قدم در راه بی برگشت بگذاریم...

 

راهی که آغاز کرده ام، راه دانایی، راه علم قرانی، راه بی بازگشت که چه عرض کنم، حتی درجا زدن در آن هم مساویست با سقوط. 

این که بدانی و عمل نکنی، بدانی و خلاف آن عمل کنی خیلی ناجور میشود.

خود را به نفهمی زدن و ... هم نداره. 

وقتی میدونی نباید بحث کنی با همسر، هی ازت از ابعاد مختلف امتحان گرفته میشه. 

و سختیش اینه که توقعات همسر به صورت تصاعدی زیاد میشه و من به حکم زن بودن، به حکم حق شوهر بر زن، نه اجازه  دارم توضیح دهم، نه بحث کنم، نه مخالفت، نه ابراز ناراحتی، نه هیچ! چون همه مصادیق حق همسر بر زن میشوند. 

نمیدانم. شاید برداشت او از حقوقش اشتباه است. نمیدانم و حتی بحث در این باره، من را به روز قیامت و تباه شدن اعمال حواله میکند.

ذکر این روزهایم این است: خدایا تو شاهد و ناظری.