یک نفر اینجا جامانده

۳۴ ساله و اندی هستم و هنوز تکلیفم با خودم مشخص نیست. 

حرصم میگیره از خودم

خودم، ارام ارام کنار کشیدم از فعالیت های مدرسه قرآن، تا به مطالعه برای کنکور دکتری بپردازم. 

بعد حالا که دیدم همه در فعالیتی شرکت کرده اند، و من جامانده ام (درحالی که نمیدانستم دارند فعالیت میکنند، و مخصوصا که دوست جان هایم با هم گروه شدهاند و من را خبر نکرده اند) حالم گرفته شد. 

حکایت یک بام و دو هوا هستم. 

اینکه ناراحتم، معلوم است نیتم خالص نبوده، و چه بهتر که انجامش ندادم. 

من در حد و قواره ای نبودم که بخوام این کار را انجام بدم. روزی من نبوده. خودم کنار کشیدم. 

فقط حالم گرفته است از دور شدن و بی خبری از دوستان و جا ماندن از قافله ی رفقا.

ان شاالله از قافله هدایت دور نمانم، صلوات. 

الهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم