منم که حساس

یکی از نقطه ضعف های بزرگ من، اهمیت دادن به حرف، برخورد و کارهای مردم در مواجهه با من است. 

نادیده گرفته شدن مطلق و بی محلی یک نفر از اهل فامیل در مسجد و نپرسیدن حال سیدمحمد، 

مثل خوره ذهنم رو میخوره

نه اینکه تو دلم بگم اون ادم بدیه و اینا

نه

با خودم میگم باز چی کار کردم که این بنده خدا ناراحت شده

 

مثال از مهم بودن حرف مردم برام، زیاده

از اینکه از یه اظهار نظر، از یه سلام سرد، از یه کامنت بهم ریختم و زگروز یا روزهام خراب شده

میدونم اشتباهه

و باید راه حلی پیدا کنم که مجهز به انتی حرف و انتی برخوردگی بشم.