برای داشتن حال خوب، هیچ تجهیزات خاصی لازم ندارم.
فقط کافیه کوه ها پیدا باشند.
به همین سادگی، و به همین نادری!
با امروز فکر میکنم میشه 3 یا چهار روز در این بیش از 5 ماه حضورمون در این خونه، که این وقت روز، کوه ها شفاف پیدا هستند. همیشه به ساعت 9 صبح نرسیده ناپدید میشن یا در مه غلیظ آلودگی، محو میشن.
بچه داری تمرین سخت صبوریه. تمرین خیلی خیلی سخت، و در عین حال خیلی خیلی شیرین.
ملغمه ایه این بچه داری!
هررر وقت اسم کارشناسی ارشد، فوق لیسانس، کنکور، دانشگاه، بیمه، آمار، پایان نامه، حتی اسم خیابون بهشتی، عباس آباد، بخارست یا حتی تر هفت تیر!!!!! میاد ، بغض گلوم رو میگیره.
خدایا کمکم کن درست بگذرم از این روزها.
خدایا دل بزرگ به من بده.
وقتی برای کبوترچاهی ها و یاکریم ها غذا میریزم و نمیخورن، بهم برمیخوره! دلم میگیره.
چینین آدمی هستم من!!!!!!
ساعت نزدیک 3 صبحه
بی خوابی به جذابیت تبلت اضافه شده و این بلا رو سر من آورده!
فردا صبح که پسرک براى بیدار کردنم قوقولی قوقو خواهد کرد قیافه ام دیدنی خواهد بود!!!
چقدر خوبه که خواهرهایی دارم که هر وقت دلم تنگ شد، یا گرفت، یا نیاز به هم صحبت داشتم، میتونم گوشی تلفن رو بردارم و به یکیشون زنگ بزنم. اگه نبود، به اون یکی و اگه بازم نبود به سومی.
کم پیش میاد که هر سه در دسترس نباشند.
چقدر خوب که امروز 20 مین با خواهر دومی، 35 مین با خواهر اولی و چند دقیقه ای با خواهر سومی حرف زدم و دلم باز باز شد.
خدا رو شکر.
خدایا خودشون و بچه ها شون رو در پناه خودت حفظ کن.
از اول اسفند، به نظرم گنجشکها شاد تر میخونن. رفت و آمد های مردم توی کوچه ها هم شادتره، حتی اگه به کارای روزمره مشغول باشن، سبزی خریده باشند یا در حال برگشتن از مدرسه باشند.
درست مثل من. اسفند که میشه، خوشی تو دلم میجوشه.
و البته همراه خوشی کمی هم حسرت. دلم تنفس عمیق بهاری میخواد. دلم دویدن میخواد. دلم شکوفه میخواد به وفوووور.
من عاشق بهارم و گاهی واقعا نمیدونم چه طوری عشقم رو بیان کنم.
روحیه یک ادم، قبل از ازدواج، بعد از ازدواج، بعد از بچه دار شدن، و تا حالا که تجربه اش رو دارم، 2 سال بعد از بچه دار شدن، اونقدر با هم تفاوت دارند که آدم خودش باورش نمیشه چی بوده، چی شده!!
و در عجبه که چی خواهد شد!!!
آی حال میده مامان بابای آدم دو روز خونه ی آدم باشن
آی حال میده بیان بمونت پیشت
آی حال میده
خدا یا شکرت.
مامان اینا رکورد زدند در تاریخ ازدواج ما و دو روز موندن خونمون.
اونم فقط به خاطر اینکه خواهر جان تهران نبودند! البته به نیت ما اومده بودند و برای عیادت از بیماران خونمون. ولی یقینا اگر خواهر جان تهران بودند، نیتشون وسط راه عوض میشد!
همین طور که الان به محض رسیدنشون به تهران و اعلام آمادگی شون مامان و بابا خونمون رو به قصد خونشون ترک کردند!.
