من یک سحرخیزم

با اینکه دیشب تا یک و نیم بیدار بودیم به صرف خندوانه، صبح بعد از نماز نخوابیدم. ملافه ی لحافی که چهار روز پیش شسته بودم رو دوختم. ملافه ست رو تختی و رو بالشی‌ها. نهار رو بار گذاشتم. برای نهار همسر سالاد درست کردم و تزیین کردم. صبحانه اماده کردم و تزیبن کردم. و کم کم بچه ها و همسر بیدار شدند و الان ساعت بیست دقیقه به یازده صبحه و من هنوز نمردم. ظاهرا قرار هم نیست با بیدار موندن بمیرم. پس چرا اینقدر تنبلی میکنم برای بیداری بعد از نماز صبح؟ 

یقینا این ترسیه که شیطان القا میکنه که خوابم کم خواهد شد و سرم درد خواهد کرد و ال و بل.

لعنت بر شیطون.  

من و این همه خوشبختی محاله

همسری دارم که دوستم دارد و دوستش دارم و مومن است و سالم و اهل کار و اهل خانواده و من خوشبختم.

پسری شش ساله دارم که با محبت است و وقتی حرفمان میشود، برایم نقاشی میکشد و اسمش را به انگلیسی و رنگارنگ مینویسد و چندتا از گنج هایش را پیشکش میکند و من خوشبختم.

دختر یک ساله ای دارم که جواب هر لبخندم را با لبخند میدهد و وقتی خوابش میاد دستم رو نیشگون نیشگون میکنه تا بخوابه و وقتی باباش اماده میشه، پاهای باباش رو سفت میچسبه و مامان بزرگش گاهی نجیبه خانم صداش میکنه و چقدرم برازنده اشه و من چقدر خوشبختم.

یعنی از این خوشبخت تر میشه؟ اصلا داریم؟؟!!

خدایا شکرت. به عدد شنهای بیابانها و قطره های اب باران ها و اقیانوسها.

من و این همه بزرگی محاله

M V:

گاهی خودم جا میخورم از اندازه بزرگ شدنم!

وقتی که شب شلوار میپوشانم به پسرک قریب به شش ساله ام که در سالن خوابیده تا سرما نخورد، وقتی که دخترک یک ساله ام لباسم را میگیرد و میکشد تا بغلش کنم، وقتی قربان صدقه یکی شان میروم و همزمان دیگری را نوازش میکنم تا عدالت را رعایت کرده باشم، وقتی همزمان غذا میپزم و جواب دو بچه را میدهم و با همسرجان گفتگو میکنم و موبایل را چک میکنم و فکر مقاله ارسالی برای استادم هستم.

راستی من کی اینقدر بزرگ شدم که خودم نفهمیدم؟!

خوشحالم و شاکر. قدر ستاره های هفت آسمان. 

خدایا شکرت.