حس خوب توانستن

نگفتم که جلسه دفاع پروپوزالم چقدر عالی بود. 

استاد راهنما پهار پنج بار در زمان های مختلف بابت ارائه خوبم ازم تشکر کرد.

استاد مشاورم سر جلسه از ارئه ام خیلی تعریف کرد

و استاد داور هم همین طور. 

حس خوب اون روز چقدر شیرین بود. خدا را شکر.

هفته پیش تماس گرفتم با استادم در مورد آخرین نمره امتحانی دوران ارشد صحبت کنم.

پرسیدم اشکالم کجا بود که 19 شدم؟

گفت سوال اول رو که کامل حل کرده بودید. ممنون. من فکر نمیکردم کسی بتونه تو زمان امتحان اون سوال رو حل کنه.

و با مکث یک لحظه ای گفت: مطمئنید این سوال رو قبلا ندیده بودید؟

گفتم نه، سر جلسه برای اولین بار دیدم و فهمیدم باید چی کار کنم.

گفت تا دقت سه صدم اعشار هم جوابتون درست بود..

حس خوب توانستن... خدا را شکر.

درگیری

نمیدونم اسم این رفتار من رو چی میشه گذاشت. درگیری؟ خود سرزنش گری، خود خوری؟ خود اذیت کنی؟ چی؟

نمیدونم چرا این طوریم.

فقط میدونم به طور بیمار گونه ای این طوری ام! این طوری که همیشه بعد از هررررر مهمونی، خودم، ذهن سخت گیر ارمان گرای من، از چیزی از من ایراد میگیره و باعث میشه من خودم رو سرزنش کنم.

چرا غذا این طور شد، چرا این شوخی رو کردم، چرا فلان کار رو نکردم. چرا این حرف رو زدم، چرا از خودم تعریف کردم، چرا ... چرا ... چرا

و خود سخت گیر بد اخلاق من، من رو متهم میکنه، من رو من بی گناه بی نوا  رو. سرزنشم میکنه و مثل خوره، روح من رو میخوره.

نوشتم که این ایراد، از ذهنم خارج بشه، از ذهنم در بیاد و سپرده بشه به کلمه ها، تا دست از سر من برداره.

میدونم که این کار رو میکنه.

ان شاالله