شب تولدش، هیچ کاری نکردم. نه پولی در حسابم داشتم که بخوام هدیه بخرم، نه دست و بالم به خاطر بچه ها و سرمای هوا و آلودگی هوا باز بود که خریدی بکنم یا تدارکی ببینم. صبح تا شب یک عدد سارای بیدار رو منیج میکردم. حتی خواستم کباب تابه ای مورد علاقه اش رو بپزم، پیاز نداشتیم. تبدیل شد به پای چوپان. خواستم با پودر کیک آماده کیک بپزم که بقالیمون حتی یک دونه هم نداشت.
شب همسر جان از سر کار اومد. فقط یه تولدت مبارک گفتم و تمام. بنده خدا سراغ کادوش رو گرفت، گفتم نتونستم جایی برم. گفت ۳۶۵ روز فرصت داشتی😐
امممما صبح روز تولد، به یاری خدا، خواهر و برادر تا دیرتر از همیشه خوابیدند. سریع السیر کیک پختم و کرفس هایی که صبح همسرجان خریده بود شستم و خرد کردم و تفت دادم. میوه ها و سبزیجات رو هم که خریده بود جابه جا کردم. زنگ زدم به مادرشوهر جان.دعوتشون کردم برای شام. گفتم که همسر نمیدونه. بچه ها یکی یکی بیدار شدند. مشغول بودیم: صبحانه و تمیز کردن خونه و اماده کردن سالاد و غذا. کیک رو یک دستی، سارا به بغل خامه کشی کردم و روش ترایفل ریختم. ظرف میوه رو سپهر چید.
ساعت ۷ شب همه کارام رو کرده بودم. زنگ زدم به خواهرشوهر، تازه راه افتاده بودند. بچه ها رو سریع اماده کردم و پریدیم یه بازی رازجنگل خریدیم . بازی نوستالژی دوران کودکی همسر جان با خواهرش. دو تا مغازه موبایل هم سر زدیم برای قاب تبلت که نبود و برگشتیم خونه.
خانواده مادرشوهر، پدرشوهر و خواهرشوهر جان ساعت ۸ اومدند. قبل از همسر جان. وقتی همسر رسید چراغ ها رو خاموش کردیم و فشفشه روشن کردیم. کاملا غافلگیر و خوشحال شد.
شام خوشمزه کم نمک و کم ابلیمویی خوردیم و بعد کیک و چای. همسر و خواهرش بدون معطلی سرگرم بازی شدند.
همسرجان خوشحال بود. میگفت سراسر امروز رو دمغ و حال گرفته شده بوده. میگفت میخواستم اس ام اس بزنم بگم برای تولد سال بعدم یه کار خوب کن!
خدایا شکرت که کمکم کردی همسر جانم رو خوشحال کنم. او اونقدر مهربونه و همیشه منو شرمنده میکنه که من حالا حالا حالا نمیتونم جبران کنم.
