گذشت.

خب ظاهرا دوره ی گرامیداشت تولد، ده ساله بوده، با احتساب یک سال قبل از عقد، یازده ساله خیرش رو ببینی.

خب من در طول سال فقط یک کادوی تولد میگرفتم از همسرجان که اونم بحمدلله ظاهرا تعطیل شد. وگرنه روز مادر و عیدی و سالگرد ازدواج و استغفرلله ولنتاین و غیرو که اصلا در قاموس ایشان نمیگنجید از روز ازل.

بد هم نشد. دیگه کل سال به "امسال برای تولدش چی کار کنم که خوشحال بشه و جدید باشه" فکر نمیکنم، خلاص. 

من در تولد اوشون، دستم خیلی بسته بود. نه فرصت و مجال بیرون رفتن رو دارم با وجود بچه ها، نه بودجه ای برای خرید هدیه، و هم اینکه اوشون خریدهای من رو عمدتا قبول ندارند و تجربه های تلخ گذشته اعتماد له نفس خرید هدیه ی کاربردی رو از من گرفته. بنابراین هرسال دست به دامن خلاقیتم میشم و از خودم و خونه مایه میزاشتم تا همسرمحترم مربوطه را هم غافلگیر کنم و هم خوشحال. 

هیجانش رو هم خودم دوست داشتم.

یادش به خیر.

گذشت.

از ظرفهای نَشُسته تا پفک نخورده

تصمیم گرفتم شبها ظرفی باقی نگذارم برای صبح

در اولین شب تصمیم، قبل از خواب خانواده که خونه همساده بودیم و بعدش دخترک اجازه نداد، بعد از خواب خانواده که فقط به نیت شستن ظرفها خودمو بیدار نگه داشتم دیدم صدای تق و توق ظرفها ممکنه خواب اهالی محترم خانواده را خدشه دار کنه، منصرف گشته و به تخمه شکستن مبادرت ورزیدم، بلکه این ضعف این چند روزه دست از سرم برداره، که برنداشت.

باشد که رستگار شوم.

یکبار به همسر گفتم، شاید اینجا هم نوشته باشم، یکی از ازمایشات سخت الهی، وقتیه که تنهام، پول همراهم هست، لینا لوله ای، کرانچی یا امثالهم خوشمزه جات هم دم مغازه داره مستقیم به من اشاره میکنه. اینجاست که جدال نفس شروع میشه: اگر نخوری چی میشه؟ اگر بخوری چی میشه؟ غیر از لذت هیچی نداره، تازه ضرر هم داره، تازه اسراف هم میشه، تازه باید به خاطر چیز غیر ضروری با فروشنده نامحرم هم کلام بشم، خبببب پس شیطون رو لعنت میکنم و سعی میکنم مزه لینالوله ای رو در ذهنم تداعی کنم و مسیر رو با طمانینه ادامه بدم. خدایا منتی نیست ها، ولی خدایی این مبارزه با نفس یه دل سیر پفک بهشتی جایزه نداره؟

امتحان کبری

در راستای امتحانات الهی پیرو تصمیم کبرای اینجانب، امروز مصادف با تولدم همسر محترم عزیز جان دل، فقط به تبریک مختصری دیروز در تلگرام بسنده نموده و از هر گونه تدارک و کیک کادو گل بیرون بردن حتی یک پارک ساده، حتی یک روی خوش و لبخند مهربان یا هر چیز خوشحال کننده ی دیگر امتناع فرمودند. با این توجیه که "کادوی تولد مامان کربلا بود"

اگر بتوانم زبان به کام بگیرم و اعتراض نکنم معلومه که رو تصمیمم مصمم هستم. و اعتراف میکنم که خیلی سخته و هر ان دلم میخواد با کنایه  ای چیزی قضیه رو بیان کنم. فعلا که خزیدم زیر پتو تا زبانم بی موقع گشوده نشود

تصمیم کبری

در حرم امام حسین و امیرالمومنین با خودم گفتم چه قولی به خودم امامم بدهم که بشود تصمیم خوب سالم؟ چه عیبی را در خودم پیدا کنم و سعی بر تصحیح ان کنم؟

تصمیم گرفتم از "من" بودنم بکاهم. من که گفته بودم، من که این کار رو کردم، من این پیشنهاد رو دادم، من که فلان، من که بیسار

خلاصه دیدم که "من" داره من رو خفه میکنه.

و خدا شروع کرد به امتحان کردن من. با همسرم، با مادر همسرم، بارها و بارها در طول سفر، با پدرهمسرم، بلافاصله که همدیگر رو دیدیم

و "من" حواسم نبود که دارم آزمایش میشم. هر بار سعی کردم خودم رو مبرا کنم، خودم رو از کاری که فکر میکردم نکردم، و اشتباهی که فکر میکنم انجام ندادم تبرئه کنم، اما هر بار بعد از حدود یک دقیقه متوجه بی فایده و عبث بودن تلاشم شدم و گفتم حق با شماست و تمام. 

امشب، همین الان به این نتیجه رسیدم که

احَسِبَ النَّاسُ أَنْ یُتْرَکُوا أَنْ یَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لَا یُفْتَنُونَ

 دو روز بعد از پایان سفر. 

دهه

دهمین سالگرد عقدمان، در جوار حرم سیدالشهدا و حضرت عباس، مگه داریم خوشبخت تر ازین، مگه میشه؟

الحمدلله علی کل حال

الحمدلله علی کل نعمه

با این تعریف و تمجیداش خودشیفته نشم صلوات

چقدر قشنگه، شکل کیسه خرید شدی.

در واکنش به لباس عیدی از طرف مامانشون.