یا مفتح الابواب

پریشان بود

مساله ای داشت که از ترس واکنش من، خوش نداشت با من درمیان بگذاره.

امان دادمش!

گفت...

 

خشکم زد.

اما به روم نیاوردم. یعنی سعی کردم به روم نیارم. 

به جاش از هر چه آیه و روایت بلد بود مدد جستم

که روزی کسی را کس دیگری نمیخورد

که تو وظیفه ات را در قبال پدر و مادرت انجام بده. هر کس وظیفه خود را دارد.

که مال دنیا نباید باعث شود روابط خواهر برادری و مادر فرزندی زیر سوال بود

که فکر کن در بدترین حالت مالت را دزد برده، از ان که بدتر نیست

که تو با خدا معامله کرده ای، فکر کن از اول نداشته ای آن پول را.

که امام صادق فرموده اند : تو ومالت برای پدرت هستی. و خب! پدرت تصمیم گرفته این کار را کند.

که یاد خوابت بیفت. چشم بپوش

که فکر کن وجود نداشته از اول

 

گفتم و گفتم و گفتم

نمیدانم چقدر اثر کرد. 

ولی از ظهر تا حالا، دلم میخواهد یک نفر همین ها را در گوش من بخواند

نیاز دارم نفس گرم یک نفر، این ها را برایم زمزمه کند. 

دلم را گرم کند.

که سبک شوم

که ازین بی انصافی دلم نسوزد و بتوانم چشم بپوشم و مهربان باشم، با دلی آرام، نه پر خون.

 

دلم سنگین است.

دلم میخواست خیلی چیزها را از باب درد دل بگویم، ولی گفتن این چیزها از طرف من، میشود زخم زبان، می شود نمک روی زخم.

 من بهش امان داده ام.

باید از جانب من احساس امنیت کند.

احساسی که از از جانب خانواده اش (با تماااام خوبی ها و مهربانی هاییییییییشان) نکرده است. 

 

 

*****

نیمه شب نوشت: قطرات اشکی که موقع نوشتن مطلب ریختم، حالم رو بهتر کرد.‌

چه کسیو میخوام بهتر از خدا که بهم حرف های خوب بزنه و دلگرمم کنه؟

 

و بله، الحمدلله حالش بعد از حرف زدن باهام خیلی بهتر شده بود. 

میگفت اگر اینطور باشه دیگه پاشو اونجا نمیزاره و من با اینکه از خدامه ، دعواش کردم و گفتم واااا! چه حرفا!!

 

امروز تو سوره یوسف خوندیم که حضرت یوسف در برابر بی انصافی برادرانش که گفتند اگر بنیامین دزدی کرده جای تعجب نیست، چون برادرش نیز دزد بود، در دل ناراحت شد ولی صبر کرد. حقیقت رو جار نزد. بحث نکرد. فقط گفت بدمردمانی هستید و گذشت.

و به وقتش خود خدا حالشون رو گرفت. و حضرت یوسف مبرا شد.

پس صبور باش. بسپر به خدا. در زمان مناسب، به شیوه مناسب جبران میکنه.

البته که ممکنه اون‌ زمان مناسب، اون دنیا باشه.