میهمانی ملکوتی

انا ضیفک و جارک

این جمله از دیروز که زیارت حضرت رسول در روز شنبه و امروز که زیارت امیرالمومنین و حضرت زهرا رو بعد از نماز صبح خوندم مدام در ذهنم تکرار میشه. 

مهمان هستیم و همسایه شان.

غذا که میپزم، برای مولایم میپزم. خانه را که تمیز میکنم، خانه ایشان را تمیز میکنم. 

باید مواظب باشم، حرمت صاحب خانه را حفظ کنم. حق همسایه را به جا بیاورم. 

نکند در خانه ای که مهمان هستم صدایم بلند شود. نکند اخم و تخم کنم. نکند مهمان خوبی نباشم. 

یا مولای انا ضیفک و جارک...

همین؟

میگم:

ابمیوه گیری مون دو تا اشکال داره:

ابش تفاله داره

تفاله اش اب داره.

میدترم

در راه بازگشت از آرایشگاه، تو اتوبوس نشسته ام. کیف خانمی که کنارم ایستاده میره تو بازوم. کمی جابجا میشم تا اذیت نشم. خانم متوجه میشه و عذر خواهی میکنه. لبخند میزنم و میگم عیبی نداره راحت باشید. از حسن خلقی که بروز دادم! خوشنود میشم و میگم خدایا به خاطر تو. بعد وسواس میگیرم. نکنه خدا از رضایت من از برخوردم بدتر ناراحت شده باشه.

با خودم میگم کاش دنیا یه کارنامه میان ترمی، کنکور آزمایشی ای چیزی داشت بفهمیم کجای راهیم. اصلا تو راهیم یا بی راهه میریم و اینقدر واسه خودمون خوشحالیم.

خدایا دستمون رو که گرفتی، رها نکن و ازمون راضی باش لطفا.

ممنونم.

آشپزباشک

"سخت ترین کارهاتو به من بگو"

"که تو آشپزخونه باشه" اضافه کرد!

با این جمله وارد آشپزخونه شد و با یه ماهیتابه که توش سیب زمینی، هویج، برگ سیر و ساقه کلم بروکلی نیم پز شناور بود، به همراه سه تا پیش دستی و دو تا قاشق خارج شد. 

برای هر کدوم کمی مواد ریخت، آبش رو هم ریخت تو یه پیش دستی و به پیشنهاد من با کمی نارنج خوردیم و هنوز نمردیم!

تازه بچم خسته شد از کار زیاد و بعد از مدتها بعد از نهار رفته خوابیده، از سرنوشت کلاس قران امروز هم که بیست دقیقه دیگه شروع میشه، خبری در دست نمیباشد!