گاهی برای خودم

اصلا چه معنی داره؟ چه معنی داره که یه وبلاگ با همسرم داشته باشیم، حالا به فرض که متروک شده باشه، و یه وبلاگ برای پسرکم به فرض که هیچ کس هم نخوندش، ولی برای خودم، خود خودم وبلاگی نداشته باشم؟!

اصلا از وقتی دیگه از تنبلی دیگه خاطره نمینویسم، خاطره هام کجا میرن؟ میرن به ملکوت؟ اگه اونجا برن که خوبه!

خب!

نیاز میبینم که گاهی برای خودم بنویسم، از احساساتم، از دغدغه های روزمره ام، تا بعدا بخونم و بخندم. بخونم و فکر کنم و بگم یادش بخیر جوونی. همون حسی که موقع خوندن خاطره های بچگیم بهم دست میده. اینکه چقدر بچه بودم. اینکه دغدغه هام چقدر کوچولو بودند. میدونم که بعدها هم در مورد الان همین فکر رو خواهم داشت، البته به شرطی که اثری از خودم و افکارم به جا بگذارم.