آغوش باز
هر اشتباه یک تجربه است. وقتی این را با جان و دل بپذیرم و بهش یقین داشته باشم، دیگه بعد از اشتباهات، خودم رو سرزنش نمیکنم و خودخوری نمیکنم. چون قدر این اشتباه و تجربه ای که طی اون کسب کردم رو میدونم و ازش به خوبی استفاده میکنم.
من دیروز با یک ادم اشتباهی در مورد اهدافم صحبت کردم.
نمیدونم هدف اون ادم چی بود. نمیخوام بد در موردش فکر کنم یا در مورد نیتش قضاوت بدی بکنم. (دارم به سختی خودم رو متقاعد میکنم اینکار رو نکنم)
ولی هر چه بود، مشاور خوبی نبود: نمیشه، خیلی سخته، فایده نداره، الکی نیست، همه چی پارتی بازیه و... (با توجه به اینکه خودش اون راه ها رو رفته بود و بسیاریش انجام شده بود. نه نشد داشت، و نه پارتی بازی.)
این حرفها روی من اثر منفی گذاشت. اول اینکه من اعتمادم رو به حسن نیت اون ادم از دست دادم
دوم اینکه ممکن بود این حرفها من رو متزلزل کنه.
ولی من حرفهای اون فرد رو به حساب بدبینی اش به دنیا میگذارم.
من با مشورت نابجای دیروزم چند دستاورد بزرگ داشتم که خیلی دوستشون دارم و ازشون استفاده خواهم کرد، ان شاالله:
- اون فرد، فرد مناسبی برای مشورت نیست و من دیگه هرگز در مورد مسایل درسیم با او مشورت و حتی گفتگو نخوام کرد. چون بعدش باید تلاش زیادی بکنم تا انرژی منفی او از لوح سپید دلم پاک شود.
- بیشتر باید طرف مقابلم رو بشناسم، همیشه.
- با دیگران در مورد اهدافم صحبت نکنم. اما و اگر های احتمالی آنان، سنگهایی است بر سر راه هموار من.
- کمتر صحبت کنم. و وقت صحبت، بیشتر طرف مقابل را به صحبت وابدارم، تا خودم از تجربه هام و برنامه هام بگم.
من با نوشتن این مطلب، به حول و قوه ی الهی، اثر منفی حرفهای اون فرد رو به تاثیرات مثبت تبدیل کردم و دیگه یاداوری اون صحبتها، من رو خوشحال میکنه.
الحمدلله علی کل نعمه.
***
چشمم به حدیث صفحه امروز تقویم از امام علی (علیه السلام) افتاد:
تجربه ها، علمی است مورد استفاده و عملی.
چه حسن تصادفی.
البته که هیچ چیز در این دنیا تصادفی نیست.
