آزمودم دل خود را به هزاران شیوه
هربار با خودم میگم این بار، بار اخره
باز هر بار جوگیر میشم. نمیدونم. خودم اسمشو میگذارم مهربونی الکی. اما همون جوگیری اسم بهتریه.
هی طرح میریزم برای مهمونی گرفتن، با فلانی ها(یک خانواده خاص) با هم بودن، غذا بپزم ببرم خونه مادر شوهر، برای تولد پسرشون، از ماه ها قبل ، با شکم گردالوی بارداری تابلوی نمدی درست کنم. پیشنهاد بدیم تولد پسر فلانی رو بیارن خونه ما با تولد پسر ما با هم بگیرن که خونه ما بزرگتره!(اینو دیگه کجای دام بزاااارم؟!) خب اونا قبول نمیکنن؟ خب ما ببریم با اونا تولد بگیریم. و خب. اونا گفتن که لطفا جدا باشه.
با خودم عهد کردم دیگه غذا درست نکنم ببرمخونه مادرشوهر و اینا. نه غذا، نه دسر نه هیچی.
دست خودم نیست.دلم میخواد ارتباطاتمون قوی و صمیمانه باشه. حس میکنم حالا که دو برادر به مکالمه تلفنی بسنده میکنن ، و پدرمادرشون ظاهرا براشون هیییبچ فرقی نداره، من باید در نقش زن عنکبوتی بپرم وسط و این دو برادر رو به هم برسونم!
اکثر قریب به اتفاق اوقات هم با شکست قطعی خودم مواجه شده پروژه هام.اما نمیدونم چرا دست بر نمیدارم واقعا!
واقعیت اینه که ما و اونا خیلی باهم فرق داریم. واقعیت دوم اینه که ظاهرا اونا هیچ تمایلی به ارتباط نزدیک ندارن و سالی ، چند ماهی یک بار دیدن به نظرشون زیادی هم هست.
فقط میمونه بحث صله رحم. که خبببب. قطعا از رحم من حساب نمیشوند. همیر جان خودش میدونه و برادرش.
من واقعا بیش از حد انرژی گذاشته ام و خودمو انداختم وسط. نمونه اش هم بار اخری که به اصرار من با هم خونه مادرشوهر بودیم. جاری جان فاصله حداقل ده قدمی رو با من حفظ کرد. و به جز چند بار که من صحبت را باز کردم، لاااام تاااا کااام با من حرف نزد.
با همه این اوصاف میدونم که دست بردار نیستم. دلم میسوزه از ارتباطی که میتونه صمیمانه و خواهرانه باشه اما نیست. دلم میسوزه و اماده جوگیری بعدی بنده باشید.
