خواستن توانستن است.
به نام خدا
نمیدونم حکمتش چیه. تا به حال شاید ده بار شایدم بیشتر برای "خارج رفتن" استخاره کرده ایم، هم من و هم او. به انحا و انواع مختلف. همه، بی استثنا خوب، خیلی خوب و عالی اومده.
آخریش هم همین الان. که روزهای ثبت نام دکتراست و من بدجوری قلقلکم میاد ثبت نام کنم، اما نمیدونم اگه قبول بشم باید با یه بچه ی اون موقع یک ساله و یک بچه اون موقع شش ساله چه جوری قراره درس بخونم. نمیدونم و هربار هم استخاره بد میاد.
هر بار عزمم رو جزم میکنم که این بار میرم و دانشگاه مورد نظر رو پیدا میکنم و اپلای میکنم و فاند میگیرم و تمام.
تا هنوز که نشده.
اما خواهد شد.
من میتوانم
من میتوانم
من به نحو احسن میتوانم. ان شاالله.
مساله این جاست که هنوووووزززز ته ته قلبم نمیدونم این رو میخوام یا نه. به خاطر چند دلیل تابلو که دغدغه ی هر دور شونده از وطنی میتونه باشه. دلتنگی و دوری از خانواده و مسائل تربیت فرزند و بلاد کفر و این ملاحضات.
اما خانواده و دین و ایمان خودم و همسر و فرزندانم را میسپارم به خدای همان استخاره ها و به حول و قوه او ان شاالله موفق میشم.
(دخترکم همین جا کنار من، شستش را خورد تا خوابش برد.)
