بازیافت احساسات
یکی یکی وقایع پنج سال گذشته زنده میشوند و جلوی چشمم رژه میرن.
من چقدر خوش خیال بودم که برای همه کم محلی ها بی احترامی ها و بی ادبی هاش عذر و بهانه میتراشیدم و سعی در محکم کردن روابط میکردم.
کاش صبح بلند بشم و این افکار تموم شده باشند. یکجا خوندم که نوشته بود فکر کردن غیرارادی ترین کار ما ادماست. خسته شدم از بس این چند روز با خودم حرف زدم و فکر کردم. از متلک گفتن و مقابله به مثل کردن، تا توجیه و غیره و غیره.
از دست خودم حرص میخورم که گاهی به اینکه تلفن رو بردارم و احوال پرسی کنم هم فکر میکنم. یا حرصی میشم از خودم وقتی از حراج فلان مارک لباس بچه خبردار میشم، اولین فکری که به ذهنم میرسه اینه که به فلانی هم بگم . چون میدونم برای بچه اش ازین مارک میخره.
فکر میکنم باید دست به قلم بشم. همه را بنویسم. همه همه را. تا دلم ارام بگیره و خالی بشه ازین حجم فکر و خیال. بعد ریز ریز کنم و بفرستمش به پلاستیک بازیافت.
جاش محبت پر کنم. محبت به ادمهای لایق و بامعرفت.
ان شاالله.
