یا دلیل المتحرین
شب قدره و من گیج گیجم. بدون قطره ای اشک، بدون حال خوب دعا. در خانه. یک غمی ته دلم سنگینی میکنه. امیدوارم غم متعالی باشه. دارن دعای جوشن کبیر میخونن و من نمیدونم برگشتن به خودم و نوشتن برام بهتره، یا زمزمه کردن دعا، یا اصلا آماده سازی برای نهار فردا برای مامان جان اینا.
به جرئت میتونم بگم یکی از بدترین گناهان من که متاسفانه هر روز تکرار میشه در اربطه با سپهره. من دارم این طفل معصوم رو اذیت میکنم. این طفل معصوم بی پناه رو. بعد چه طور اتظار دارم خدا من رو پناه بده؟ که خدا به ضعف من رحم کنه؟
گاهی نمیدونم راه درست چیه. شایدم میدونم. فقط گاهی کافیه یم لحظه فکر کنم. یک لحظه از لاک خودم بیرون بیام و توجه کامل و صحیح به بچم نشون بدم، وقتی به من نیاز داره. وقتی حوصله اش سر میره،براش وقت بگذارم. وقتی با من کار دارع نگاه و توجهم کامل بهش باشه. سرم تو گوشی نباشه. بازی باهاش رو جدی بگیرم. وقت زیادی تا هفت سالگی پسرم نمونده. کمتر از یک سال و نیم. فرصت طلایی زندگی پسرم داره سپری میشه و حیفه که خاطره ی دختر وپسرم از کودکیشون، یک مامان که سرش تو گوشیه باشه.
باید سرزنش رو حذف کنم. تهدید رو حذف میکنم. تحقیر، فریاد، خداوندا به نام تو، ای عفو یا غفور، ازت میخوام کمکم کنی مادر خوبی باشم. که کودکی خوبی برای بچه ام بسازم. شاد و سرحال. باید یک ساز و کار عملی و گام به گام تنظیم کنم. سخت گیری نکنم. یا دلیل من لا دلیل له... یا هادی من استهداء...خدایا ازت هدایت میخوام. عاجزانه. کمکم کن امانت هات رو درست حفظ کنم.
