کنج دنج

امروز به این نتیجه رسیدم که من هیچ جایی در خونه ندارم!

یه گوشه ی دنج، که وقتی میخوام با خودم خلوت کنم، یه چای با خودم بخورم، یا یه یادداشت بنویسم، برم توش و احساس کنم اونجا غار خلوت خودمه.

احساس نیاز میکنم بهش. شاید یک صندلی پشت کانتر آشپزخانه، یا یه بالش برای فضای بین پشت مبل و شوفاژ و میز مبل ها. 

اره دومی معقول تره. هم بی خرجه، هم دنجه، هم از دعوای بچه ها سر اینکه کدومشون رو اون صندلیه بشینن پیشگیری میشه.