بنشین و دمی به شادمانی گذران
مردد بودم تو این وبلاگ بنویسم، یا وبلاگ بچه ها
که
دوست دارم بنشینم و با وسواس پیچیده شدن ملافه دور عروسک ها و به ددر بردنشان توسط دخترم را تماشا کنم، یا بازیهای ماشینی-جنگی پسرم را با ان سناریوهای جالب و منحصر به فرد و تکرار نشونده اش را دنبال کنم. دوست دارم "نم نم" صدای غذا خوردن در اوردن دخترم را گوش کنم و با پسرم صحبت کنم.
این کارها را هم میکنم
اما فکر اینکه سنم داره بالا میره و فلان بورس شزط سنی سی سال داشته و از من گذشته و فلان یکی بورس شرط سنی ۳۴ داره و باید بجنبم و دو سه سال بیشتر وقت ندارم، و فکر دو کتاب نخوانده ی مصاحبه ی کنکوری و یک کتاب خوانده ی فرمول حفظ نکرده ی آن، و مصاحبه ای که تنها سه روز دیگر است، نمیذاره حظ وافر و کامل ببرم ازین همه نعمت.
۱. همیشه یک جای کار میلنگه
۲. این دنیا، برای خوشی ساکنینش طراحی نشده
۳. همه اینها شکر داره. خیلی هم زیاد
۴. من خوشبختم
۵. خدایا شکرت.
