رفتن یا ماندن، مساله اینست
به یک مسافرت تفریحی-زیارتی شمال مشهد خانوادگی دسته جمعی دعوت شدیم، که حرکتش فردا شبه.
دلایل نرفتن:
۱. زایمان خواهر سومی نزدیکه، و من اگر برم، با مامانی که هزار کیلومتر اونورتره، و خواهر اولی که قراره درین مسافرت باشه، و خواهر دوم پا به ماه با بچه های دو و پنج ساله و بالاتر، و همسری که احتمالدسفر رفتن اون هم مطرح شده بود، عملا تنها میمونه. اگر زایمان هم نکنه، که بعیده بکنه، نگرانی تنها موندن خیلی اذیتش میکنه.
۲. نزدیک پ ری ود منه. و مثل سفر قبل از فیض زیارت دلچسب و نماز و چسبیدن به دیوار زیرزمین حرم محروم میمونم و کیه که ندونه مسافرت در اولین روزهای این دوره چقدر سخته.
۳. پسرک کلاس شنا داره و با این سفر دو جلسه اش میپره.
۴. به مادرشوهر و برادرشوهر، جدا جدا گفتیم که تو این هفته بیان خونمون ، و هر دو اعلام آمادگی کرده اند.
۵. دوری راه، گرمای هوا، اذیت شدن و کردن بچه ها درراه طولانی، دو روز در راه،
۶. ثبت نام مدرسه پسرک
ایا واقعا هنوز باید دلیلی برای رفتن بیارم؟ خب. باشه.
دلایل رفتن:
۱. علاقه به مسافرت. آن هم دسته جمعی.
۲. هوای زیارت امام رئوف.
همسر جان در مرحله اول موافقت بی قید و شرطشون رو اعلام کردند، با بیان چند تا از دلایل دسته اول، و اصابت به وسط ذوقشون، موافقت مشروط به استخاره شد، و با یاداوری بقیه موارد، مخالفت خود را، به همراه ختم جلسه اعلام نمودند.
خودم سرسختانه اولین مخالف بودم. ولی الان دلم میخواد بریم.
واقعییتش اینه که اون موقع که همسر جان قضیه رو مطرح کرده بودند من بعد از سیری ناپذیری از یک کشک بادمجان مفصل و خوشششمزه، و مقدار معتنابهی آب خوردن، سنگین افتاده بودم روی تخت و حال فکر کردن به مسافرت رو نداشتم. الان کشک بادمجونا هضم شده و آب ها هم روانه گشته اند پی سرنوشتشون، حتی حمام هم رفته ام و به نظرم مانع خاصی برای رفتن نیست.
