چاق شدن یا نشدن مساله این است
من دوست ندارم چاق بشم چون
۱. خاطره ی مسخره کردن های خواهرسومی، در سه چهارسالگی ام هنوز برام آزار دهنده است. که شکم تپلی ام را دستمایه خنده قرار میداد. لازم به یاداوری به خودم هست که خواهرم دو سال از من بزرگتره و نهایتا پنج شش ساله بوده اون موقع. البته احتمالا از همون وقتا خاطره روشنی غیر از یکی دو صحنه کمرنگ ندارم، اما تکرار این خاطره توسط خود وی در سالهای آتی و آتی تر! باعث شده این خاطره برام تثبیت و حک بشه در فیها خالدونم!
۲. وقتی سال اول دانشگاه، دو سه کیلو چاق شدم و مامانم گفت داری مثل فلانی میشی، و فلانی روزهای اخر بارداری رو میگذروند، ، با باد و ورم و اضافه وزن اضافه و در اون زمان واقعا چهره جذابی نداشت.
۳. متنفرم ازین که شکم در بیارم. ورزش هم که امان از تنبلی.
۴. کمر باریکم رو خیلی دوست دارم و دوست داره و واقعا میترسم ازین که با چاق شدن، دیگه این موهبت رو از دست بدم.
۵. همینجوری الکی بدم میاد ازین که بگن فلانی خوب شده!! انگار قبلا مریضی لاعلاج لاغری داشته بوده باشم و الان، مثلا وقتی نیم کیلو چاق شدم، بهبود یافته ام.
۶. چاق شدن سخته برام. خوراکی های مورد علاقه ام، مضر و گران هستند. و میترسم در ازای وزن بیشتر سلامتی و سرمایه ی خود را از دست بدهیم!! چون پابه پای من خانواده هم میل خواهند فرمود و این یعنی هزینه بیشتر و ضرر دوبل برای همسر و فرزندان.
کباب کوبیده، پیتزا، سیب زبینی سرخ کرده، چیپس و پنیر، مرغ سوخاری، بستنی، پفک، کیک و شیرینی. بعله همه ی اینها عالی چاق میکنند، و من هم عاشقشون هستم اما به چه بهایی؟
دوست دارم مثلا دو کیلو چاق بشم چون:
۱. همسر جان دوست داره.
۲. لباسها بهتر به تنم میشینن.
۳. این یکی امروز اضافه شد و باعث شد این پست رو بنویسم: چون مادرشوهرجانم بهم گفتند که همسرجانم دوست دارند من یه کم، یه کم چاق بشم. چون قدم هم بلنده، خیلی ناز خواهم شد.
خب. معقول که فکر میکنم باید فردا با استخر تماس بگیرم و برنامه اموزش شنا رو بپرسم. چند جور پنیر گودا و چدار و پارمزان هم بگیرم، پوره سیب زمینی و فست فودهای خانگی رو رونق و ارتقا ببخشم. دو کیلو چاق شدن هم چیزی از ارزشهای باریکی کمرم کم نمیکنه.
الان که دخترک رو از شیر گرفتم فرصت خوبیه تا با حفظ اشتهای سابق سعی کنم برای رضای خدا با نفسم مقابله کنم و سعی کنم کمی وزن اضافه کنم.
