دور تند
زندگی چهره جدیدی به خودش گرفته و علی القاعده چهره ی سخت تر. به قول بزرگی، رشد یک فرایند دردناکه. پسرک کلاس اولی شده و روح کمال گرای مزخرف من از دیدن مشق های نامنظم و تذکرات کتبی معلمش که تمیز بنویس و عجله کن و دقت کن و منظم بنویس، دیوونه میشه و وحشیانه با پسرکم جر و بحث میکنه و دعواش میکنه.
کلاس حفظ قرانش هم هست
کارهای خونه هم هست، که لیست بلند بالا از کارهای نکرده تو ذهنم دارم و وقت و اعصاب و انرژی که ندارم
ریخت و پاشای همییییشگیییی و اعصاب خط خطی کن خواهر برادر هم هست
دعواهاشون
جیغ جیغ های دخترک و انجام کارهاش که وابسته به منه
وظایف همسری
سرماخوردگی هایی که دوباره با اغاز پاییز بهمون هجوم اوردن
بعد خودم رو میبینم، (تو دستشویی معمولا وقت میکنم خودمو ببینم) نیاز به اپیلاسیون، ارایشگاه، دکتر پوست، کرم مرتب دست و صورت، نظم ابروها،
بعد اون وقت علاقه به کار درامدزا را کجای دلم بگذارم؟ دیکشنریهایی را که برای ترجمه کتاب بیرون اوردم کجا بزارم؟
الحمدلله علی کل حال
