خدایا لطفا یک شغل خوب لطفا با درامد بالا و رضایت خودت و خودم و فرزندم و شوهرم و مامان و بابام و
خدایا میشه قبل از اینکه دیوونه بشم یک راه خوب و مورد رضایت خودت و راضیه مرضیه پیش روم بزاری، دریچه ای به سوی اینده ی شغلی ام مثلا.
تا چند ماه پیش فکر میکردم مسیرم دکتراست و درس دادن و پژوهش. الان اما
همسر جان تا اسم دانشگاه هم میاد حرفو عوض میکنه یا مخالفت میکنه
هزینه های اپلای و تحصیل در خارج هم وحشتناک بالا رفته، مثلا هزینه هر ترم دانشگاهی رو که صفحه اش مدت هااااا بود تو اکسپلوررم باز بود نگااه کردم، هر ترم ۶۷۰۰ دلار کانادا. میکنه به عبارتی... راستی دلار چنده؟! ده تومن هم باشه که نبست، میشه ترمی شصت میلیون تومان! هزینه اپلای و ترجمه و تافل و بلیط و ویزا و مصاحبه و کوفت و زهرمار بمااااند.
چند باریه خواب میبینم اپلای شدم همینجوری. دیشب که خوب دیدم پذیرش شدم و بعد فهمیدم هزینه هر ترم صد میلیونه. خواب بیراهی نبود.
از گیجی و سردرگمی های انتخاب مسیر اینده همین بس که همزمان که تب دانشکده مذبور باز است، تب بعدی سایت خرید لوازم هنری است، چند روزیه به فکر یادگیری و انجام تریکو بافی افتادم! تب سوم صفحه وبلاگه، که خودمو از بین این دو راه نجات بدم و به راه سوم: بیان احساسات روی بیارم.
البته این حرفای گنده تر از دهنم (کار هنری، دکترا، شغل، آینده!) همه اش مال بیداری شبانگاهی، بعد از خواب همه اهالی خانه است و گرنه فردا صبح که بین شلوغی و نامرتبی خونه و جیش کردن دخترک و شستن رختخواب نجس اش و درخواست های ریز و درشت پسرک و رسیدگی به امور منزل گیر کردم، غلط میکنم ازین فکرا بکنم.
* این غلط رو میکنم ولی. همیشه فکرم مشغول این مقوله است. از شیرینی دخترکم لذت میبرم. زندگی را دوست دارم. اما این میزان فعالیت برام کافی نیست. نیاز روحی شدید به کسب درامد از طریق رشته تحصیلی ام دارم.
* چند لحظه بعد نوشت* از اتاق فرمان خبر رسید که رشته ما استثنائا تا جایی که دیدم تنها رشته ایه که هزینه اش ترمی ۱۳هزار دلاره. راضی به زحمت نبودیم. یه دقیقه اومده بودیم خودتونو ببینیم از صبح تو آشپزخونه اید. با تچکر.
در همین راستا یاد جوک اون پیرزنه افتادم که با نگرانی رفته بود از ستاره شناسه پرسیده بود گفتین خورشید چند وقت دیگه خاموش مبشه؟ گفتع بود فلان میلیارد سال دیگه. میگه اخیش خیالم راحت شد فکز کردم گفتید فلان میلیون سال دیگه.
