انسان باش

خیلی برام پیش اومده که با خودم گفتم یادم باشه وقتی مادرشوهر شدم این کارو نکنم.

نه اینکه مادرشوهرم بد باشه، که عموما بد وجود نداره. اتفاقا خیلی هم مهربون و نازنین و دلسوز هستند. فقط بعضی حساسیت هاست که گاهی در تنگنا قرارم میده. مثلا توصیه به کوتاه نکردن موی دخترک، در حالی که همیشه به خواهرجان سفارش میکردند و احیانا میکنند که حتما موی دخترا رو کوتاه کنند که جلوی رشدشون رو میگیره.

یه مورد دیگه دقیقا سرزده و تقریبا سرزده اومدنه، که واقعا توی فشار بدی قرار میگیرم و خجالت زده میشم گاهی از نامرتبی و کثیفی لاجرم خونه به خاطر بچه ها. چون حساس هم هستند به تمیزی و گرد و خاک و اینا واقعا اذیت میشم. 

بعد با خودم فکر میکنم به فرض که یادم بود! و این نکات رو رعایت کردم. از کجا معلوم که دست تقدیر و تنبیه! الهی شرایط رو جوری رقم نزنه که عروسم از چیزهایی ناراحت بشه و بهشون حساس باشه که من یا روحمم خبر نداشته باشه، یا اوتقدر به اون رفتار عادت کرده باشم، یا از نظرم درست باشه که نتونم تغییرش بدم؟

اینحاست که فرمودند که از مکافات عمل غافل مشو.

و انسان باش لطفا. و باید سعی کنم به قول معصوم علیه السلام پرداختن به عیوب خودم من را از عیوب دیگران باز دارد .