به امید یه هوای تازه تر

موبایل مغزمو به وضوح داغون کرده. راحت طلب و همه چی کوتاه و مختصر و تصویری. حوصله ی خواندن های طولانی رو ندارم

البته مطلب جذابی ندارم که بخوانم.مطلب های غیر جذاب ولی مفید رو هم اهرم فشار ندارم که بخونم. 

من اگر دکترا نخونم، اگر تو رشته ام موفق نشم ، اگر اون طور که ارزومه کارم خارج و زندگیم اینجا نباشه، سی سال بعد واقعا خودم رو نمی بخشم. اگر زنده بودم.

کما اینکه همین الان هم از خودم تاراضی ام و هی ناراضی ام و هی با نرضایتی از وضع موجود پناه میبرم به موبایل. 

تو ذهنمه یه پیج اینستاراه بندازم. واسه ترجمه و پروژه های اماری. برنامه نویسی R و نتلبم رو هم قدی کنم بزارم تنگش. 

ان شاالله که با وجود دخترم و مشقای پسرمو رسیدگی به زندگی فرصت هم فراهم میکنم برلی این کار.