۱۴۰۵

هدف
چیزی که من ندارمش، و فکر میکنم داشتنش دست خودم نیست و اینجوری خودمو تبرئه میکنم. بچه ها نمیزارن و همسر نمیگذاره ( هر کدوم یه جور متفاوت نمیزارن!) دو دلیل متقنیه که به محض فکر کردن به هدف و سعی در برنامه ریزی برای اون به ذهنم هجوم میارن و تمام ذهنم رو اشغال میکنن.
مساله اینه که هدفی که من برای خودم میپسندم رسیدن به یه جایگاه علمیه. یا شغلی. 
و این دقیقا چیزیه که همسر باهاش مخالفه. " یه چیزی بخون که به درد زندگی و همسر و بچه هات بخوره" چیزیه که همسر براش ارزش داره.
و من دوباره پر از بغضی سنگین شدم. گلوم داره فشرده میسه و چشمام یکی در میون حروف رو نمیبینه یا تار میبینه. 
سال ۱۴۰۰ من کجام؟ چه کاره ام؟ 
۱۴۰۵ چه طور؟ دارم چی کار میکنم؟ سال ۱۴۰۵ اگر زنده باشیم سارا ده ساله شده و سپهر پانزده ساله، و من؟ ۳۹ ساله ام. جوانی داره رخت برمیبنده و بچه ها نیاز به مراقبت دائمی من ندارند. سارا صبح که از خواب بیدار میشه، وقتی من رو نمیبینه، دیگه گریه نمیکنه! وقتی غذا میخوریم روی پای من نمیشینه و وقتی پشت میز میشینم نمیاد کاغذ و قلم رو از من بگیره. 
من اون موقع چی کار میکنم؟ غیر از کارهای روتین خونه، عمری که پای درس خوندن سپری کردم تکلیفش چیه؟ 
غروب جمعه است. همسر و پسرم سر کارند، دخترک خوابه، روز ششم محرمه و من پر از بغضم. برای بی هدفی در زندگیم. 
تدبر سوره همزه جلوم بازه. 
به این فکر میکنم که چه طوره اینده ام رو با قران هدف گزاری کنم؟ دو سال دیگه دوره تدبر تموم میشه، میتونم همزمان دوره های تخصصی تدبر رو بگذرونم. وارد جمع های مومنانه صمیمانه بشم. 
خدا را چه دیدی؟ سال ۱۴۰۵ شاید یک کارشناس ارشد امار و بیمه اسلامی باشم، و صنعت بیمه، امار و بانکداری دنیا یا ایران را با تحولی خداپسندانه مواجه کرده باشم.
اما این که الان نوشتم هدف نیست، ارزوست. طبق سخنرانی سخنران محترم، هدف قابل اندازه گیریه، چه زمان، چه طور، چقدر و قس.

خدایا مسیر زندگیم را در راه رضای خودت و رسیدن به خودت قرار بده. 
خدایا تازگی متوجه تارهای سفید مو روی سرم شدم. زندگی اونقدرها که به نظر میرسه طولانی نیست. خدایا نکنه دیر بشه و به نعمت زندگی که تو در اختیارم قرار دادی مدیون بشم؟