قران میخوانم، پس هستم

خواهر جان سومی، با یه بچه یک ساله و دو بچه چهار و ده ساله ی به هم ریزاننده ی خانه، از نامرتب بودن خانه، سر در گمی لباس ها، کارهای نیمه تمام، نیاز به تمیز کاری عمیق خانه، و ... گله دارد.

روز قبل ترش درباره ی اشفتگی وضع ظاهری، بی هدف بودن، سرگردان و نارضایتی از خود و زندگی صحبت میکردیم.

صحبت هاش، درد دل من بود، قبل از کلاسهای تدبر در قرانم. همان قدر اشفته، همان قدر سردرگم، ناراضی از وضع خود و زندگی و مهم تر ازون اینده.

بهش توصیه کردم با قران مانوس بشه. همان توصیه ای که خواهر جان اولی که الان حدود نیمی از قران رو حفظ کرده در ابتدای شروع دوره قران بهم گفت. که قران ارامش میده، رنگ زندگی رو عوض میکنه.

بهش گفتم من تا همین چند وقت پیش اصلا خوشحال نبودم. میگشتم، میخندیدم، حرف میزدم، اما اصلا خوشحال نبودم. 

ولی الان هستم. الحمدلله. 

الان اوضاعم خیلی بهتره. هر چند وقتی کل کتابهای درسی و جزوات و ... رو دادم همسر ببره انباریِ سر کارش، غم به دلم چنگ انداخت، هر چند هنوز  وقتی اسم انجمن بیمه میشنوم یا امار، یا خارج! یا دکترا! یا میدان هفت  تیر! یا خیلی کلید واژه های دیگه ، یه جوریم میشه، ولی در کل خوبم. دلم به ارامش قران گرمه. به خیر و برکت زیر پرچم قران.