بلاهت

گاهی فورانات مغزم آتش فشان میکند، و احساس مغزمتفکر بودن بهم دست میده و بعد میفهمم به حکم زن بودنم نباید زیاد فکر کنم، زیاد ایده بدهم و زیاد بفهمم، 

قبلا خیلی ناراحت میشدم. از خدا شاکی میشدم که اگر قرار است نفهمم، پس چرا من را باهوش افرید.

الان هم که دارم مینویسم دارم اشک میریزم.

اما به جوابی برایش رسیده ام. خدا هر کس را با نقطه ضعف یا نقطه قوتش امتحان میکند.  به قول استادی، عصبانی نشدن برای کسی که ژنتتیکی آرام آفریده شده و اصلا نمییداند عصبانی شدن چه شکلی است، امتحان نیست! امتحان او شاید مثلا مال دوستی باشد یا چیز دیگری. قطعا عصبانیت نیست. 

و امتحان من، نفهمیدن است. فهمیدن و خود را به نفهمی زدن است. 

راستش هنوز نمیدانم هوش من قرار است کجای زندگیمان را بسازد. اما میدانم نقش احمق بازی کردن چه طور میتواند زندگی خودم، همسرم و بچه هایم را بسازد. 

شاهدش هم این پیام های من به رفیق جان

 

: تو یه جلسه ای شنیدم که از لوازم مهم مادر بودن، "بلاهت" است.
: باید یاد بگیریم بلاهت رو در وجودمون به وجود بیاریم، در حالی که دقیقا نقطه مقابلش درونمون فعاله، و همین باعث آشفتگی زیاد میشه
: بلاهت اختیاری منظوره.
: که باعث بشه عیب ها و اشتباهات را نا دیده بگیریم.

بنا به آیه وَلْیَعْفُوا وَلْیَصْفَحُوا ۗ أَلَا تُحِبُّونَ أَنْ یَغْفِرَ اللَّهُ لَکُمْ ۗ

: خانومه بهش میگفت بلاهت.
: البته اون این آیه رو نخوند
: و کلا یادم نیست چی میگفت! همین یه کلمه رو یادمه و اینکه اون لحظه حس اوریکا اوریکا بهم دست داد.
: و به نظرم توضیحاتش بیشتر و مبسوط تر از ایه مذکور هست‌
البته تمام این صحبتا با فرض اینه که دلیل نیازت به کاظم بودن، مثل دلیل من باشه

وگرنه که کلا صلوات بلند ختم کن.

تو این مایه ها که مثلا یه حرفی میشنوم، مثلا بچه یه خواسته داره، یا یه رفتاری میبینم، در کسری از ثانیه با خودم میگم حتما اینجوریه، آنجوریه، بعدش اینجوری میشه و لابد آخرش هم این طوری میشه، تااازه اون یکی بچه هم اینحور و اونجور و .... و یه رویداد ساده میتونه یه ذهن فعال رو برآشفته کنه. اما وقتی ادم بلاهت داشته باشه، هیچ تجزیه تحلیلی نمیکنه و تامام!