نسل ما و نسل آنها

در مقایسه ی نسل جدید با نسل ما (یا شاید استقرای ناقصی باشد و بگویم بچه هایم و خودم) همین بس که من حتی پس از پایان ارشد، از شنیدن اکوی صدای خودم در میکروفن، ابا داشتم (و دارم) و لرزه به اندامم می انداخت ( می اندازد)

یا شنیدن صدای ضبط شده ی خودم، حالم را بد میکرد و برایم غریبه و نامانوس بود، فیلم خودم را دوست ندارم ببینم و به نظرم مسخره و تصنعی است.

و الان بچه های 5 و 10 من، از خودشان فیلم میگیرند و ادا در میآورند و بعد میبینند و غش غش میکنند از خنده. 

صدایشان را ضبط میکنند و میشنوند و کیف میکنند.

با میکروفن اسباب بازی، اکوی صدا را زیاد میکنند و برای خودشان حرف میزنند و از اکو شدن صدایشان لذت میبرند.