سرماخوردگی کره‌خر است
یازده روز پیش، صبح پسرجان بیدارم کرد و گفت سرماخورده ام.
به دنبالش من هم افتادم.
دخترجان دو شب تب کرد و الان دو روزی است که ابریزش ندارد، اما دماغش را میکشد بالا
و همسر هم سرمای ریزی خورد
سرفه های پسرک و خلط سر و سینه اش خوب نشد، خلط سینوس من هم.
در این یازده روز، چندین مهمانی و چندین کلاس لغو شده، یک عالمه مشق نوشته نشده و درس خونده نشده (من و پسرک)
چندین و چند شب هی جای خواب اعضای خانواده را عوض کردیم که مثلا سرایت نکند.
یک عالمه تماس احوالپرسی داشته ایم و شرح حال بیمار داده ایم و ر و نکات پزشکی و غیر پزشکی دریافت کرده ایم. از توصیه متداول سیب و شلغم و لیموشیرین و لیموترش، تا توصیه به خواب شبانه توسط مامان جون، تا توصیه ی همیشگی اسم به اسم کردن اسپند (!!!) توسط مامان بزرگ بچه ها، تا قربانی کردن خروس، ...
و کلی هم دعوا و سرزنش به راه بوده، از طرف پدرخانواده خطاب به پسرخانواده که چرا لباس گرم نپوشیدی مریض شدی.
و امسال، در این کمتر از چهار ماهی که از فصل سرد گذشته چندمین بار باشد که این چرخه تکرار میشود، خوب است؟؟
و همه ی این اوصاف را در نظر بگیرید که چقدر زندگی مختل میشود با یک سرماخوردگی، و بگذارید کنار این مطلب که پسرک امشب اعلان کرد دوباره گلودرد دارد. حالش به هم خورد، چهره اش زرد شده و چشم هایش حکایت از سرماخوردگی دارد.
از سر شب که این را گفت، دلم آشوب است. همسر هم عصبانی و پکر.
مسخره است، نیست؟؟
حتما حکمتی دارد این همه مریضی.
خدایا میشه یه راهنمایی ریزی بکنی، اگر قرار است درسی بگیریم ازین فرایند اخلالگر نظام خانواده؟
حالا من چه میکنم؟ از دوستانم التماس دعا میکنم و طلب صلوات
مهمانی فردا را کنسل میکنم. مهمانی که برای اولین بار فرصتش پیش آمده و نمیدانم ایا هرگز همچین فرصتی برای دعوت کردن عمه جان و شوهر عمه و نوه شان و خانواده اش خواهم داشت یا نه.
گریه میکنم
اینستاگرام چک میکنم
وبلاگ مینویسم
و همزمان از خدا خجالت میکشم
به خاطر کم طاقتی و کم ظرفیتی ام.
سبحان الله
و الحمدلله
و لا اله الا الله
و الله اکبر
