لیله القدر من
و دیشب بالاخره تصمیم خودم رو گرفتم.
سعی میکنم همسر را راضی کنم تا ان شاءالله دو فرزند دیگه داشته باشیم
دیروز که دلم شدیدا گرفته بود وهمسر و پسر هم رفته بودند استخر، دست سارا را گرفتم و رفتیم مسجد.
نوزادی را آورده بودند که آقای حسینی، امام جماعت مسجد در گوشش اذان بگوید.
نوزادی که فرزند چهارم خانواده بود. فرزند اول ۲۱ ساله، دوم ۱۷ ساله، سوم دو ساله و چهارم، دو روزه.
گریه میکردم و فکر میکردم.
نماز استغاثه خواندم و با گریه و التماس، ۳۱۰ بار استغاثه کردم به در خانه ی مادر سادات که کمکم کند.
زیارت ناحیه مقدسه میخواندیم و من گریه میکردم و فکر میکردم.
فکر میکردم که
کجای زندگی بوده که به خاطر خدا، و اقامه دین خدا، از منافع شخصی ام گذشته باشم؟
جواب تقریبا هیچ بود.
عادت کردن به نماز و روزه و حجاب، از خودگذشتگی و ایثار نیست.
وقتی یقین پیدا کرده ام که کشور در بحران پیری جمعیت است و کشور، یار میخواهد، این دلیل ها که میخواهم درس بخوانم و پول در بیارم و خانه بخریم و سختمه و سنم بالا رفته و همشر راضی نیست و پدرشوهر موقع تولد سارا گفته دیگه بستونه و ... همه به بهانه جویی های اهل کوفه شبیه تره.
مثل اون کسی که به امام گفت پول میدم، اسب میدم، اما خودم نه! با اون یکی که گفت امام دیگه داره شهید میشه، من دیگه کاری نمیتونم بکنم و عصر عاشوره اسبش را هی کرد و رفت که رفت که رفت.
یک عمر گفته ایم ما اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند و الان ولی جامعه دارد تنها میماند. جمعیتمان دارد کم میشود و خطر جدی است.
مباهات کردن پیامبر به زیادی امتش، امتیازی نبست که بشود ازش چشم پوشی کرد. شاد کردن دل رسول خدا به دنیا می ارزد.
حالا چند وقتی شب بیداری و زحمت بارداری و زایمان و بچه داری که چیزی نیست.
اگر یک بار لازم باشد و فرصتش پیش بیاید صداقتم را در همراهی رسول و امام حسین اثبات کنم، همین این بار است به نظرم.
اذ کنتم قلیلا فکثرکم... خدا منت گذاشته و زیادمان کرده، خودمون ناسپاسی میکنیم و خودمونو کم میکنیم...
حالا منتظر فرصتی هستم که همسر را پرزنت کنم و همراهش کنم. برای شروع جهاد در راه خدا
یا علی گفتیم و عشق آغاز شد
توکل بر خدای مهربان.
فاذا عزمت فتوکل علی الله.
