کجاست اجابت؟
آیا فریاد رسی هست؟؟؟
ادعونی استجب لکم را باور دارم
اما اینکه من جواب را نمیشنوم ، دردش زیااااد است
احساس افسردگی میکنم
امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء
۳۵ سال را رد کرده ام. احساس میکنم فرصت های زیادی را در زندگی سوزانده ام و بدی ماجرا ایناست که نمیدانم چه میخواهم از زندگی
فقط میدانم بیکار بودن و صرفا غذا پختن و بچه داری و سینک و گاز تمیز کردن ، افسرده و درمانده ام میکند.
دیگه حالم از فکر کردن هم به هم میخوره
دور باطل میزند ذهنم
و هرجا به جوابی میرسد، همسر درجا سرکوبش میکند و دوباره در دور باطل خودم حیران میمانم
با شنیدن نام دانشگاه و محل برگزاری، میگوید نه که نه! نمیدانم چه خاطره ی بدی از دانشگاه من در ذهنش مانده که تا گفتم علامه، گفت چه خاطره ی خوبی هم داریم ازش!!!
همسر، به شرط انصراف از دانشگاه، با فرزند سوم موافقت کرده و همچنین شرکت در بوت کمپ برنامه نویسی.
اما هنوز من نمیدانم...
دانشگاه و رشته دیتا ساینس، فرصتی است که دیگر به دست نمی آید. حد اقل تا دو سال که محروم میشم. بعدش هم که هیچی...اگر قرار به بعدا رفتن بود، خب الان که قبول شده ام و مهیا است...
همیشه از کاراکتر سردرگم و بلاتکلیف فلیسیتی در سریال قصه های جزیره حرصم میگرفت. و الان خودم سالهاست فیلیسیتی ام. هم خدا را میخواهد، هم خرما. هم استعداد دارد هم نمیداند چه میخواهد.
از بیرون به خودم نگاه میکنم و حالم ازین همه تردید و دودلی و برنامه ی عملی نشده به هم میخوره.
به این فکر میکنم که آیا این فکر ها، این تنش ها، که دارد مثل خوره من را میخورد و تهی ام میکند از شادمانی، آیا ثواب و اجر دارد یا توبیخ و تنبیه؟
این که میخواهم بهترین باشم، از استعدادم و عمرم بهترین استفاده را بکنم ولی در عمل هیچ کاری نمیکنم، در مجموع خوب است یا بد؟
تا حالا فقط خانم الف گفته که میتواند ولایت من را به عهده بگیرد و بگوید چه کنم. که اون هم کلا در وادی دیگریست که من در اون وادی از بیخ و بن حیرانم از نحوه ی مواجهات این بندگان خدا با خلق الله
