آغوش خالی و عمر گذشته

یک ماه از رفتن کنجدم گذشته

 

و اقای همسر اعلام کردند که دیگه حرف بچه نزن.

 

در پی قشرق و اعصاب خوردی پسرک

موضوع: چرا برای نهار، خونه خاله اولی، بچه های خاله دومی، که مامان و باباشون سفرن و تنهان، هم میان! غذا به ما کم میرسه، و بهانه های عجیب و محیرالعقول دیگر

 

 

پسر یک ماهه خواهرجان سومی را بغل میکنم و بو میکنم و می‌بوسم، و دلم برای بغلی که به کنجدم بدهکارم، تنگ میشود. 

 

دست رو دلم میگذارم و با خودم فکر میکنم، اگر بود، الان چقدر شده بود. 

حسرتم، تنها حسرت کنجد از دست رفته ام نیست. 

حسرت چند سالی است که بچه میخواهم و همسرم با قوه ی قهریه، حتی حرف زدن درباره اش را ممنوع کرد

حسرت سنم است که بالا رفته و عمرم که گذشته

و البته امیدوارم به رحمت خدا، که جابر کل فوت است