خداحافظ ای مهمانی خوب خدا
عید فطر است
اما
من دلم گرفته
مثل کسی که وسط یک مهمانی بزرگ و مهم، مجبور شده با عجله و بدون خداحافظی مهمانی رو ترک کنه و به پذیرایی و خوش و بش ها و قسمتای خوبش نرسه
هشت روز مانده به عید، محروم شدم از روزه گرفتن، به علت نینی جان.
شاید هم چون دعای وداع نخوانده ام هنوز، دلم سنگین است.
الله اکبر از خلقت خدا
چقدر قشنگ سختی های بارداری و زایمان و بچه داری و ... و محرومیت های ناشی از آن را از ذهن پاک میکند، که ادم با تمام وجود دلش بچه بخواهد.
الحمدلله علی کل حال
الغرض
دلم پر میزند برای مصلی رفتن و با رهبر نماز عید خواندن. ولی با ازدحامی که مترو میشود، و پیاده روی زیاد آن، صلاح نیست.
خواهر جان اولی، همیشه وقتی تهران میومدن، مقصد اصلیشون خونه ما بود. اینبار ولی، به خاطر مراعات حال من، تهران امده اند و مستقر شده اند و من تازه فهمیده ام. امده اند بروند نماز و من طفلکی اینجا جا مانده ام.
بعد با خودم میگویم جهاد است. جهاد سختی دارد، دشمن دارد، و دشمن اصلی در این جهاد، فکر میکنم هوای نفس است.
وقتی باید از دوست داشتنیهایت چشم بپوشی، در کارت خودت را تنزل درجه بدهی، مسافرت نروی، نماز عید مصلی نروی ، آسته بیایی، آسته بروی، که گربه شاخت نزند...
خدایا
لطفا خیلی آسون بگیر لطفا. خیلی خیلی آسون
و عید فطر را بر ما مبارک کن.
